POSTĘPOWANIE Z PACJENTEM Z ZABURZENIAMI PSYCHICZNYMI W SOR.
Olga Padała*1, Sebastian Masternak1, Adrianna Krupa2
- I Klinika Psychiatrii, Psychoterapii i Wczesnej Interwencji, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Lublin
- Katedra Anatomii Człowieka, Uniwersytet Medyczny w Lublinie, Lublin
Wstęp
Szpitalny oddział ratunkowy (SOR) to jednostka systemu Państwowe Ratownictwo Medyczne (PRM), która udziela pomocy pacjentowi w stanach nagłego zagrożenia zdrowotnego. Według danych z Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ) w Polsce działają obecnie 233 szpitalne oddziały ratunkowe.
Materiał i metoda
Analiza dostępnego piśmiennictwa oraz aktów prawnych dotyczących funkcjonowania Systemu Ochrony Zdrowia w Polsce.
Wyniki
Lekarze SOR mają do czynienia z zaburzeniami psychosomatycznymi, zaburzeniami psychicznymi organicznymi czy zaburzeniami psychicznymi spowodowanymi używaniem substancji psychoaktywnych. Zgodnie z ustawą o Państwowym Ratownictwie Medycznym, obowiązkiem personelu medycznego, poza diagnozowaniem i leczeniem stanów nagłych, jest udzielaniu wsparcia psychicznego w sytuacji powodującej stan nagłego zagrożenia zdrowotnego.
Jednym z istotnych aspektów zapewnienia bezpieczeństwa i odpowiednich świadczeń zdrowotnych w SOR jest zastosowanie przymusu bezpośredniego. Już w trakcie transportu przez Zespół Ratownictwa Medycznego (ZRM) możliwe jest zastosowanie przytrzymania lub unieruchomienia, jeżeli taką decyzję podejmie kierujący akcją. Jest on obowiązany niezwłocznie zawiadomić o tym dyspozytora medycznego. Każdy przypadek zastosowania przymusu bezpośredniego musi być poprzedzony poinformowaniem pacjenta o planowanym działaniu.
Problemem, który może mieć lekarz SOR przyjmujący chorego z zaburzeniami psychicznymi, jest brak konsultującego lekarza psychiatry w placówce. W takiej sytuacji po osobistym zbadaniu i zaopatrzeniu stanów nagłych może wystawić skierowanie do szpitala psychiatrycznego oraz skierowanie na transport sanitarny i odesłać pacjenta do Izby Przyjęć w której dyżuruje psychiatra.
Wnioski
Personel SOR musi wykazać się wiedzą i umiejętnościami w zakresie rozpoznawania stanów nagłych u chorych z zaburzeniami psychicznymi, a także wdrażania odpowiedniej farmakoterapii z uwzględnieniem interakcji z lekami przyjmowanymi przez pacjenta w związku z chorobą psychiczną.
